هرانا؛ برگزاری جشن چهار شنبه سوری و نوروز ۹۲ سالن دوازده زندان گوهر دشت کرج
The Baha’i prisoners in the Rajaii Shahr prison along with their other political inmate friends celebrated the coming of Naw-Ruz thinking about their families, children and friends who were kept away from them far too far.
چند لحظه مانده به تحویل سال نو، سعید رضایی از جا بلند شد و شعر زیبایی را خواند. شعری که به همه روح بخشید، آرزو‌های بزرگی برای جمع زندانیان و خانواده‌هایشان و نیز برای همهٔ ایرانی‌ها بل جهانیان داشت. می‌گفت:ای کاش به جای نفرت از عشق سخن می‌گفتیم. ای کاش تزویر و ریا و زور نبود. ای کاش جهان بود پر از ننگ نبود. ای کاش تو بودی و دیگر حزن نبود. ای کاش به خانه‌ام به جای من یک عکس نبود. ای کاش واژه‌هایمان نو گردد. این شب برود نور به جهان بر گردد. ای کاش به جسم بیمار این، درد رود سلامتش برگردد. ای کاش که مادری نبیند گریه. ای کاش به خانه‌اش برگردد.
The bitter sweet story of their celebration speaks of one more year of precious lives spent behind the bars. Their voices like the breath of fresh air kept away in a far away box. The spring cannot breathe the fragrances of love without their smiles. Their children dreaming of the warm embrace of their innocent and noble fathers. May God help them to forgive the injustice heaped upon their young souls.
Please find a friend who reads Persian to tell you the tale of their celebration in bondage. Then you also can laugh and cry hoping a window opens in the sky. They say they are glad to fulfill a purpose so there will be no more prison, no more cries. Now take the hand of a friend and visit the flowers and the streams out in the open, remembering the friends who can not see farther than the prison walls.
keyvan
